നിറമിഴികളില്‍ നിന്ന് ഉതിരുന്നത്, ഉപ്പു രസത്തിന്‍ , പളുങ്ക് മണികളോ?
കയ്പ്പേറിയ ജീവിതാനുഭവങ്ങള്‍ തന്‍ മേളത്തിനിടയ്ക്ക്-
അന്യമായി പോകുന്നെന്‍ നിഴല്‍ പോലുമെനിക്ക്!
അസഹാനീയമാകുന്നു ഈ ഏകാന്തത!
ശ്വാസം മുട്ടി ഞാനില്ലാതാവുന്നത് പോലെ!
തനിച്ചായി പ്പോകുന്നു ഞാന്‍ ജീവിത വഴിത്താരയില്‍,
എന്തിനു വേണ്ടിയോ........ആര്‍ക്കു വേണ്ടിയോ...........
ദിവസങ്ങളും, മാസങ്ങളും, തള്ളിനീക്കുന്നു ഞാന്‍.
ആശകളും പ്രത്യാശകളും ഇല്ലാത്തൊരീ ജീവിതം,
നിരാശകള്‍ മാത്രം നിറഞ്ഞത്‌, യാന്ത്രികമായിപ്പോകുന്നു-
പലപ്പോഴും!
വിരക്തീ... ആശയുണ്ടെങ്കിലേ നിരാശയും ഉണ്ടാകൂ.. അതുകൊണ്ടു നിരാശയിലും ഒരു “ആശ” ഇല്ലേ...?? എല്ലാം ജീവിതത്തിന്‍ ഓരോ ഭാവങ്ങള്‍ മാത്രം.. നാം എല്ലാം ആടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു... വരികള്‍ നന്നായിരിക്കുന്നു കേട്ടോ... ഇനിയും എഴുതുക... ആശംസകള്‍....
ReplyDelete